Mijn opa had vroeger een grote hof achter zijn huis. Met passie en nauwkeurigheid werd zijn hof bebouwd met groeten en fruit. Andijvie, sla, boerenkool, bloemkool, bonen, erwten, aardappelen, rabarber, selderij en wortelen vormden het hoofdbestanddeel van dit weelderig stukje noeste arbeid.

De buren van mijn opa hadden een poes als huisdier. Op zich niks mis mee, maar de poes verbleef vooral buiten en volgde daarbij logischerwijs haar dierlijk instinct. Dit resulteerde onder andere in poep- en graafpartijen in de hof van opa. Dit tot grote ergernis van mijn opa die van nature wat stropersbloed in zich droeg. De poes werd met het nodige aan geweld van de hof weggehouden waarbij ook het hanteren van de luchtbuks niet werd gemeden.

Vanmorgen hoorde ik op de radio een ‘gruwelijk’ geschokte dame wiens huiskat werd beschoten door een omwonende waarna het dier met een hevig bloedende schouderwond naar de dichtstbijzijnde dierenartspraktijk moest om daar na een traumatische operatie een strijd op leven en dood te voeren. Het ‘nieuws’ deed de strijd in Libië, de financiële crisis en de grote hongersnood in delen van Afrika verbleken. Ik ben er ook kapot van en wil voorlopig even niet meer aan mijn opa denken.

Bram Rebergen