Vroeger ging ik regelmatig bij mijn opa en oma in de hof werken. Onkruid trekken, aardappels rooien, bonenstaken plaatsen, sla, andijvie en spinazie snijden en vooral spitten, heel veel spitten. Tussen de middag werd er gegeten. De warme maaltijd. Na een kort en vooral stil gebed zette mijn opa direct de radio aan om de ‘’persberichten’’ te beluisteren. Oma deed de pan op tafel. Veel stamppot, veel vlees en vooral veel vet vlees en meer dan regelmatig werd het zogenaamde spekvet als jus gebruikt.
Een hap die simpelweg je maag in donderde. Je hoorde het ook gewoon vallen en je voelde de cholesterol juichend de overhand nemen. Dat was gewoon. Mijn opa en oma werden beide flink oud. Ik begrijp best dat DAT geen garantie is maar als ik nu tijdens de lunch met collega’s aan tafel schuif verschijnen er allerlei eetbare plastic bakjes, hypo-allergene zakjes en gerecycelde tupperware schaaltjes met daarin: gehakte rode biet in lichte mousse van gekonfijte pijnboompitjes, rechtsdraaiende peultjes met een toefje geroosterde peterselie op een bedje van gestoofde aubergine, zelfgemaakte pindakaas op oerbrood uit het Drentsche Exloo en eigen getrokken thee van muntbladeren gekweekt op de hoogvlakten van Nunspeet.  Alles suikervrij, zoutloos, koolhydratenarm, E-nummer gekastereerd,  biologisch gehakseld en gestoofd met water uit de bronnen van Bagdad. En een verhalen erbij!! Gek word ik ervan. Al dat gelul over gezond eten... Iets in mij gaat dan roepen dat ik van thuis frikadellen speciaal, Vlaamse frietekes met knalgele mayonaise en roomijs met echte slagroom ga meenemen. Je kunt tegenwoordig beter iets lulligs roepen over vluchtelingen dan die hele eetcultuur op de schop nemen. Een groter taboe lijkt er niet... Eten is de nieuwe verveling geworden.

Bram