Als je over vroeger schrijft, bestaat de kans dat je wegdrijft in de onmetelijke zee van sentiment en dat je die wereld van weleer slechts ziet in de roze kleur van de bril die je maar al te graag zo nu en dan opzet. Ik ben daarom ook wat huiverig om het te doen, ik ben niet zo van het terugkijken. Je wordt er zo zout van. In dit geval doe ik het toch. VROEGER als ik als kind, samen met mijn zus en broertje een dagje ergens naar toe ging met mijn ouders, bepaalden zij waar we naartoe gingen, hoe lang we daar bleven en wat we daar zoal gingen doen. Veelal aan de hand van een van de ouders werden we zo de wereld van hen in geleid. Musea, oude stadjes, een braderie in een toeristendorp, slenteren langs een zomermarkt ergens op de Veluwe of kijken bij een Open Dag van de Krijgsmacht. Mijn moeder een tas mee waar wat pakjes drinken in zaten, bolletjes met kaas en een blikje met zuurtjes. Met een beetje geluk werd ergens nog een ijsje gekocht, maar dat was zeker geen vanzelfsprekendheid. Als wij nu met onze zoon van 4  naar een Boerderijdag gaan of een demonstratie van de locale hulp- en nooddiensten is ALLES ingericht op die verwende kinderen. Bij binnenkomst op het terrein, donder je eerst over 5 suikerspinhokjes heen, dan staat er direct een tent waar al die snotneuzen kunnen worden geschmickt en je als ouder minstens een dagdeel op je reet zit voordat je prinsje aan de beurt is, dan kan er interactief gekleurd worden bij de EHBO post en mogen ze in de tractor, op de motor, in de ME bus en last but not least staat daar het Springkussen. Allemaal gestresste ouders die eerst de schoentjes uit moeten doen, dan de hyperactieve kleuter dat kussen op flikkeren en dan chagrijnig maar een goedbedoelde veel te jonge vrijwilliger staren die niet goed op hun kindje past. Want er zitten natuurlijk altijd van die rotjochies tussen die eigenlijk te oud zijn voor zo’n plastic opblaaskasteel en er behagen in scheppen die lieverds van vier te pletten. Na veel: ‘’nu moet je er weer uit komen’’ en andere ingehouden dreigementen en gewelddadige kreten kruipt ons kereltje er uit om direct te roepen dat hij weer wil. Ondertussen heb ik mijn buurman een knal voor z’n kop gegeven omdat die rotpuber van hem de boel verziekt. Gek word ik er van. Vandaag start ik de stichting; WEG met het SPRINGKUSSENTERRORISME. U kunt zich aanmelden via de website.

Bram