Laatst keek ik naar een documentaire over Anthonie Kamerling. Een jonge man waarvoor het leven regelmatig veel te donker en te zwaar was. Uiteindelijk heeft hij dat leven in de diepe ondraaglijke leegte van zijn ervaren eenzaamheid uit zijn kwetsbare handen gegeven. Intens verdrietig voor hem en voor hen die hem lief zijn.
In de documentaire kwamen beelden terug van interviews. Tijdens een van die gesprekken gaf hij aan dat hij oprecht geloofde in een leven na de dood. Waarom? Omdat het leven hier anders geen zin had. De bekende tafelanalyst Jan Mulder werd in een ander programma geportretteerd door drie kunstenaars. Ook hij gaf hartstochtelijk aan te willen streven naar een eeuwig leven. Met hetzelfde argument: wat is anders de zin van dit bestaan? Treffend, vindt u niet? Klaarblijkelijk koesteren mensen de gedachte van een eeuwig bestaan. Sommigen geven dit concreet vorm door te doen alsof ze altijd jong blijven en pompen de diepe lijnen van hun bestaan vol met BOTOX en trekken de hangende borsten op tot ver in de oksels. Anderen leven zo strikt en zo gezond dat ze daarmee hopen de houdbaarheidsdatum van het broze lijf wat op te rekken en weer anderen proberen door meditatie en Tibetaanse aardehealing de ziel te richten op het eeuwige. De Bijbel zegt ook iets over eeuwig leven. Iets waarnaar u en ik ons mogen uitstrekken en heel veel hoop uit mogen putten als het hier donker en dood is. Maar niet omdat het hier geen zin heeft!! Het heeft hier alle zin! Onze aanwezigheid is niet slechts een tijdelijk ongemak als voorportaal van de stad met paar’len poorten. Om de drommel niet. Onze opdracht is om in het hier en nu recht te doen, trouw te zijn en ootmoedig te wandelen met GOD. Treffender kan het niet!

Bram