Sinds een jaar of 10 kerk ik in een PKN gemeente. Een voormalig Gereformeerde Kerk opgenomen in de grote PKN familie.  In mijn dorp zijn er nog flink wat en dat geeft heel veel cynische stemmen alle voeding om daarover schamper en arrogant te doen. Dat zij zo. Op een gewone zondag kerken er zo’n 250 mensen bij ons. Het overgrote deel is inmiddels grijs en de leeftijdsgroep van 18-35 is pijnlijk afwezig. De kinderen- en kleinkinderen dus van de ouderen die er nog wel zijn. Onlangs sprak ik nog iemand van de ouderen en vroeg hem naar zijn kinderen. Trots vertelde hij hoe het de drie goed ging. Maatschappelijk succesvol gepositioneerd, gezond en gelukkig, ‘’het gaat ze prima’’. Ik doe het niet vaak, maar nu vroeg ik door naar hun betrokkenheid op kerk en geloof.  ‘’Je weet hoe het gaat Bram…., ze gaan hun eigen weg, ze zijn druk en de kerk past gewoon niet in hun leven..’’ Ik vroeg of hij er verdrietig over was dat zijn kinderen niet meer geloofden en klaarblijkelijk niets meer deden met datgene wat ze als kind wel leerde. Die vraag riep ongemakkelijkheid op merkte ik. Of het de pijn is van de confrontatie, het gevoel tekort hebben geschoten, of de blik naar het eigen leven te onbehaaglijk voelt.. ik weet het niet. Wel werd de ongemakkelijkheid met een bepaalde mate van onverschilligheid weggewoven: ‘’zo gaat het nu eenmaal…ze kiezen hun eigen weg en daar wil ik me verder niet mee bemoeien, dat is hun keuze..’’ Ik hoor deze reactie veel meer om heen. Ik wil niets af doen van de pijn en het verdriet van ouders en opvoeders die zien dat hun kinderen met God breken, maar ik wil tegelijkertijd iedereen oproepen om onze onverschilligheid over die keuze op te geven en de ongemakkelijkheid niet uit de weg te gaan.

Bram