U zult het ook wel eens hebben. Je bent op een feest uitgenodigd vanwege een mooie gebeurtenis. Een trouwerij, een huwelijksjubileum of een andere bijzondere reden om een goed feest te geven. Vol verwachting kijk je uit naar de dag waarop het feest zal plaatsvinden, je vormt je een beeld en geniet bij voorbaat al van dat mooie moment. Voor je ogen zie je de mensen die je verwacht en geniet je al van een lakker hapje en een goed drankje en de gesprekken en ontmoetingen die gaan komen. Heerlijk!

Hoe teleurstellend kan het dan zijn als al dat mooie en fijne helemaal niet terug te vinden is en er een slap feestje is waarbij je het liefst na een half uur wegvlucht om in de lokale friettent jezelf nog te kunnen trakteren op een goeie snack. Dat gevoel heb ik regelmatig bij het Paasfeest. Los van alle commerciële debieligheid die ook dit christelijke feest heeft geannexeerd vind ik het maar een slap feestje geworden.  Als je even stilstaat bij de immense impact van de Paasmorgen waar de diepte van de hel en al haar destructieve impact in haar verrotte ziel is gedood en we met de Opgestane Koning op weg zijn naar de voltooiing van Zijn Koninkrijk, dan komen we toch niet weg met een koortje op zondagmorgen of een leuke extra kleurplaat voor de kinderen?

Pasen zou een nationale feestweek moeten zijn voor christenen waarbij, in de roes van de overwinning, genoten wordt van het goede dat GOD geeft en we, ondanks de weerbarstigheid van het tijdelijke hier, feesten alsof het leven er vanaf hangt en alle andere feesten in dat LICHT verbleken. Alle deuren van alle kerken open, de klokken volop laten luiden, tafels en stoelen binnen en buiten de kerk met feestende mensen aan een geweldig avondmaal, zang en muziek die de aarde doen schudden, spelende kinderen en overal bakken vol met bloemen. Niks slap feestje, een FEEST VAN HET LEVEN.

Bram